Het heilige gras

Wéér een week voorbij. Een hectische week waarin Rafael Nadal de titel heeft gegrepen op Wimbledon, het openbaar vervoer me in de steek liet, ik notabene ziek ben geworden, er een "ramp" is gebeurd in Tarragona en Boxtel voor mij voorgoed verleden tijd is... Kortom, het is hoog tijd voor een update!
Ik heb iets met het getal 13. Op 13 april startte mijn tweede Spaanse avontuur, op 13 juni ging ik voor het eerst de werkvloer van de ANWB op, ruim drie weken geleden zat ik in het vliegtuig op stoel 13, op 13 september zit het leven in Barcelona (zoals het er nu voorstaat) erop en op 13 november waag ik de oversteek van de oceaan naar Nieuw-Zeeland... Een grappig detail.
Inmiddels zit ik alweer drie maanden in Spanje en dat bevalt me nog altijd hartstikke goed. Mijn laatste update dateert van vrijdag 4 juli, vanaf dat moment zal ik dan ook verder vertellen. Die volgende dag, een van de heetste dagen tot nu toe, ben ik met Sarah en Henrike naar Sitges geweest. Dat is een zeer bekend en geliefd kustplaatsje, gelegen op ongeveer 35 minuten met de trein ten zuiden van Barcelona. Het heeft mooie (maar smalle) stranden, een lieflijk kerkje pal aan zee en staat bekend om de homo's, die er maar wat graag pronken op het strand. Er blijkt zelfs een compleet homostrand te zijn! Wie je er ook veel ziet, zijn natuurlijk onze landgenoten. Hoe kan het ook anders?! Heel fout, maar we hebben gegeten bij eettentje "Nieuw Amsterdam", midden in het oergezellige centrum. 's Avonds en 's nachts was er een cultureel festival op de Montjuïc berg, een van mijn favoriete plekken van de stad en niet ver van mijn huis. Het was de nacht van het licht en overal werd er gefeest. Alle culturele instanties waren geopend, van het theater en het kasteel tot de tuinen en het Olympische bad. Vrolijke muziek schalde de hele berg over en het uitzicht op de stad met haar duizenden lichtjes blijft magnifiek. In de ruïne van Poble Espanyol, een soort oudheidsmuseum, vond een openluchtdiscotheek met enorme televisieschermen plaats. Een lekker relaxte sfeer, maar van het hele feestgedruis had ik meer verwacht.
De dag erna, op zondagmiddag, heb ik twee uren getennist met Roland uit Den Bosch. Brabanders vind je hier trouwens op alle hoeken van de straat! Het tennispark bevindt zich eveneens op de Montjuïc heuvel en is prachtig gelegen in de bossen met een fantastisch uitzicht op Barcelona. Een heuse droomlocatie en dit wordt dan ook vast en zeker mijn tennisclubje. Daarna heb ik met Sarah gezwommen in het openluchtzwembad, vlakbij het tennispark. Iets verderop bevindt zich nog een enorm zwembad met een duikplank van 10 meter(!) hoogte. Het schijnt dat als je daar naar beneden kijkt, je de hele stad onder je voeten ziet liggen... Dat bad gaat echter pas eind juli open. Beide zwembaden zijn het voormalige Olympische zwemcomplex van de Spelen van 1992. Het was echt megarelaxed: lekker 60 baantjes gezwommen en gezond op van die stretchers. Op de achtergrond klonk luide dancemuziek. Het was een mooie voorbereiding op een drukke werkweek van zeven dagen, die me stond te wachten... Het weekend eindigde met de uiterst spannende finale van Wimbledon. Toen Nadal in de langste wedstrijd ooit op het heilige gras in Londen het laatste winnende punt scoorde tegen Federer, had Spanje wederom – na de winst op het EK – een reden voor een feestje. Mallorca, het geboorte-eiland van Nadal, ging uit zijn dak en bij mij kan hij nu helemaal niet meer stuk.
Op maandag startte mijn 56-urige werkweek. Meteen die dag was het een compleet gekkenhuis; dat is altijd zo na het weekend. De dagen erna was het relatief rustig op kantoor. De meligheid slaat dan vanzelfsprekend gauw toe en de collega's zijn oergezellig. Ik heb zelfs één keer de slappe lach gekregen, terwijl ik een klant aan de lijn had! Ik ga deze sfeer écht missen na eind augustus. De extreme warmte is hier mede debet aan: op kantoor is het maar liefst 29,8 graden?! Hoofdpijn is een veelgehoorde klacht, mensen zijn notabene duizelig van de hitte... En dan zit je ook nog de hele dag met zo'n headset op je hoofd. Helaas niet zo bevorderlijk voor je gezondheid. Het is niks voor mij, maar ik ben inmiddels ook een paar keer te laat op het werk gekomen. Óf de trein rijdt net weg óf ik zit in de verkeerde trein en beland ergens op het platteland(!) óf ik zie de shuttlebus net aan mijn neus voorbij gaan... Gelukkig ben ik niet de enige die dit overkomt, en hebben we er (nog) geen problemen mee gekregen. De volgende keer zal ik voor de zekerheid toch maar een trein eerder pakken...
De hele week had ik vroege dienst, de avonden heb ik het een beetje rustig aan gedaan. Zo'n volle werkweek vreet toch wel aan je lichaam en bovendien was ik nog altijd niet helemaal hersteld van mijn verkoudheid. Ik moet erg wennen aan dit klimaat. Er heerst constant een drukkende warmte. Qua temperatuur is het eigenlijk nog best te doen (rond de 27 graden), zeker omdat het telkens waait, maar het is steeds zo benauwd. Het slapen in de warmte lukt inmiddels wel behoorlijk goed. Wat alleen irritant is, is dat er 's avonds vanaf een uur of elf continu een baby in het appartementencomplex begint te huilen. Tja, die zal ook wel last hebben van de hitte... Bovendien zijn kleine kinderen in Spanje vaak tot 's avonds laat op, tegen middernacht beginnen families opeens uitgebreid te koken. Heel vreemd voor ons Nederlanders. Verder klinkt er veel Caribische muziek bij ons in de straat; dit is echter totaal niet hinderlijk, je waant je op Jamaica! :)
Donderdagavond hebben we met enkele collega's een biertje gepakt op Plaça de Sants. 's Avonds had Mabel kip curry gekookt, ook Bart en de vader van een vriendin van haar kwamen eten. Inmiddels krijg ik naast Elly (in augustus) en Rose-Minke (in september) binnenkort nog tweemaal bezoek uit Nederland. Eind augustus komen Annemarie en Robby (twee oud-collega's van bioMérieux) langs, de eerste vier dagen van september logeert mijn nicht Brigitta hier. Stiekem heb ik nog maar weinig vrije dagen voor mezelf over! Maar ik vind het des te leuker, dat mensen de moeite nemen om me te komen opzoeken!
Vrijdagavond werd ik door pa en ma verblijd met enorm goed nieuws. Ze gaan eindelijk verhuizen! :) Ik kreeg het bericht per sms door en de stofzuiger viel spontaan uit mijn handen! Na een langdurige en zware zoektocht is het ze uiteindelijk dan toch gelukt. De aanhouder wint zullen we maar zeggen. Op 11 augustus wordt Dommeloord 45 ingeruild voor de Dobbe 26 in de wijk Kattenbroek te Amersfoort, wat voor mij betekent dat een leven van ruim 20 jaar Boxtel er nu dan toch écht op zit.
Het weekend was het weer even aanpoten op het werk, maar het was zeker te doen. Aangezien de Technische Back Office alleen doordeweeks aanwezig is, moeten wij als voertuighulpverleners zelf diagnoses stellen bij garages op zaterdag. En da's best lastig! Ik ken de termen amper in het Nederlands, laat staan in het Spaans... Ik moet dan ook behoorlijk mijn best doen om de persoon aan de andere kant van de lijn te begrijpen; een face-to-face gesprek is toch een stuk gemakkelijker. Met klanten heb ik heftige, maar ook prettige gesprekken gevoerd. Op de een of andere manier gaat het me behoorlijk goed af om zelf rustig te blijven en de klant om te praten. Eén mevrouw zei – na het noemen van mijn naam – "Wat heb jij een mooie naam, jij bent diegene uit Goede Tijden Slechte Tijden"; anderen noemen me "mevrouw Jeanine". Erg grappig! Soms word je helemaal dol van al die cijfertjes, per ongeluk heb ik dan ook eens de Spaanse 112 gebeld door één nul teveel te draaien... Oeps!
Zaterdagavond hadden we een bedrijfsfeest bij club "De Rosebud". Die avond heeft het verschrikkelijk geregend, waardoor een groot aantal campings in Tarragona ondergelopen is en verschillende mensen hebben moeten overwerken om de binnenkomende meldingen te verwerken. Ook in Barcelona was het raak en ik ben finaal doorweekt en verkleumd tijdens het wachten bij het metrostation en op de taxi om naar het feest te gaan. Op zich was het best een gezellige party en de locatie was prachtig, maar helaas voelde ik me in de loop van de avond steeds slechter worden... Ik verrekte van de kou, alles deed me pijn en mijn voorhoofd gloeide. Ook de moeheid sloeg toe. Rond 00.30 uur heeft de manager van het Steunpunt in Barcelona me notabene met de auto naar huis gebracht, wat een service! Zondag was ik toch gewoon om 09.00 uur paraat op kantoor en ik heb het nog volgehouden ook tot 18.30 uur, maar ik voelde me belabberd ondanks alle aspirientjes. Vannacht heb ik de klok rond geslapen en nu voel ik me weer zo fit als een hoentje. Waarschijnlijk zijn het de naweeën van mijn verkoudheid en oververmoeidheid geweest. Vandaag doe ik het gewoon lekker rustig aan. Ik heb net buiten op het terras ontbeten, schrijf nu dit bericht, vanmiddag ga ik boodschapjes doen en een beetje shoppen en vanavond tennissen met ene Pedro. Vanaf morgen moet ik weer vijf dagen op rij werken, de meeste dagen heb ik late dienst.
Zo, dat was weer een heel verhaal! Hopelijk gaat alles goed in het kille Holanda! Tot gauw!