Urgencias

Opgelet, deze (ietwat lange) tekst kan schokkende elementen bevatten...
Op het werk was het vorig weekend maar weinig enerverend. De bemanning bestond uit slechts een paar man, hetgeen ik altijd wel prettig vind. Je hebt dan alle tijd voor de klanten en kunt ze persoonlijk benaderen en daarmee goed het overzicht bewaren. Als voertuighulpverleners doen we nu ook de intake, waarbij je veel meer Spaans spreekt; ik merk nu alweer vooruitgang. Tussendoor heb ik mijn terugvlucht geboekt: op woensdag 1 oktober vlieg ik om 17.05 uur met Vueling naar Schiphol, waar ik om 19.15 uur land. Tevens hebben Marit en ik kaartjes besteld voor de voorstelling van Cirque du Soleil in Barcelona voor zondagavond 28 september. Deze avond hebben we toch nog 45 minuten langer moeten werken om alle nieuwe pechmeldingen weer op de rails te krijgen. Tegen de regels in hebben we een taxi gepakt naar Barcelona en drie minuten voor sluitingstijd snelde ik de Mercadona (een Spaanse supermarkt) binnen om de weekendboodschappen in te slaan! Het weer wordt trouwens een stuk minder... :( Het is veel kouder, het druppelt zo af en toe en vooral 's avonds koelt het flink af. Die nacht heb ik goed geslapen; echter, ik voelde een ontsteking komen opzetten, waarvan ik in het verleden wel eens vaker last heb gehad en die me dan een week lang finaal van het padje houdt... Zondag zette deze inderdaad door; gelukkig deed iedereen op het werk zijn/haar ding en heb ik het onopgemerkt kunnen laten.
Maandag had ik vrij en ben ik meteen gaan dokteren. Dat bleek nog niet zo gemakkelijk, het is altijd mijn angst geweest om in het buitenland een of ander kwaaltje te krijgen. Na een hele speurtocht zonder resultaat ben ik net na het middaguur naar het vliegveld gesneld om Rose-Minke op te pikken. Het kostte even wat moeite om elkaar te vinden, maar uiteindelijk sprongen we net voor vertrek de trein weer in richting Barcelona Sants. Aangezien Rose-Minke nog geen tijd had gehad om een strippenkaart aan te schaffen, zijn we samen op één ticket door de poortjes gegaan en ja hoor... zoals verwacht kwam haar koffer vast te zitten tussen de deurtjes, hihi! :P Na enig duw- en trekwerk waren we een kwartiertje later thuis en hebben we meteen lekker geluncht op het dakterras (lees: Hollandse autodrop van Rose-Minke gesnaaid! :P), in het felle zonnetje nog wel. Daarna zijn we de hort op gegaan: eerst hebben we de hele Rambla de Badal in de wijk Sants afgelopen, toen de Avenida Diagonal (een drukke straat met veel verkeer), zijn we even aangewipt bij het warenhuis El Corte Inglés en later bij Starbucks Coffee voor een lekkere ijskoffie en hebben we de sportwinkel Decathlon en het bijbehorende winkelcentrum L'illa uitgebreid bekeken. Daarna zijn we de hele Passeig de Gràcia, bekend om de dure merkwinkels en Gaudí-huizen Casa Milà (La Pedrera) en Casa Batlló, gepasseerd en hebben we een lekker buffet gescoord bij "La Vaca Paca", dat bestond uit salades, gazpacho (koude tomatensoep) en warme gerechten met kip, vis, pizza en spaghetti. Het principe werd "All you can eat" genoemd. De prijs bedroeg slechts 10,90 euro per persoon en daarvoor kreeg je ook nog een drankje, watermeloen, overheerlijk ijs en koffie toe. Deze dag hebben we erg veel gelopen, tussen de 10 en 15 km, en het lukte me aardig ondanks de ontsteking. We hebben tussendoor antibiotica opgehaald bij de apotheek na wat prettige hulp van mama, die contact had opgenomen met de dokter in Boxtel. Je krijgt hier in Spanje gewoon alle soorten medicijnen en antibiotica mee zonder doktersrecept?! 's Nachts heb ik helaas erg veel pijn gehad en heb ik liggen bidden, dat ik dinsdag gewoon kon lopen en Rose-Minke kon vergezellen...
Gelukkig lukte dat aardig. Tijdens het ontbijt hadden we een mooie route uitgestippeld. We zijn eerst met de metro naar het Hospital de la Santa Creu i Sant Pau van Gaudí geweest, interessant voor Rose-Minke, die natuurlijk dagelijks in de medische wereld vertoeft. Van daaruit zijn we aan onze wandeling begonnen: eerst richting de Sagrada Família, die we – na het debacle van de vorige keer – alléén van BUITENAF hebben bekeken. Vanaf daar zijn we helemaal naar het centrum gewandeld; weliswaar in een slakkentempo vanwege mijn "handicap". Onderweg kwamen we langs de Arc de Triomf, ter gelegenheid van de Wereldtentoonstelling van 1888 gebouwd en bedoeld als entree, en Parc de la Ciutadella; de bekende mammoet werd uitgerekend deze dag gerenoveerd. Vervolgens heb ik alle souvenirtjes van de wijk El Born voor de zoveelste keer in mijn handen gehad en hebben we bij "Bar Cappuccino" (overprisede) koffie gedronken. Daarna hebben we onze shopjacht voortgezet in El Gótico, zijn we de Ramblas over geslenterd, hebben we de Boqueria aangedaan op zoek naar de enorme levende kreeften en krabben en zijn we tot slot beland bij het overbekende restaurant "Les 15 Nits" op Plaça Reial, waar we werden opgewacht door een ontiegelijk lange wachtrij. We hadden het er echter voor over en zijn braaf aangesloten, tussendoor vermaakt door straatartiesten. Wonder boven wonder hadden we om 20.00 uur direct een tafeltje buiten en het eten smaakte redelijk goed. Na afloop hebben we nog een drankje gedaan met enkele ANWB'ers bij jazzbar "Gran Foc". Om 00.00 uur waren we weer thuis.
Woensdag vat ik samen als de "zwarte dag" uit mijn hele Spaanse avontuur... Het begon 's ochtends al. De antibiotica had aangeslagen, het abces was rijp en dus heb ik de telefoon maar weer gepakt en verschillende dokters gebeld. Maar nee hoor, wederom kreeg ik nul op het rekest; blijkbaar kun je daar niet terecht als buitenlandse zijnde en niet ingeschreven staande bij de Seguridad Social (de Spaanse zorgverzekering)... Dus ben ik maar weer teruggegaan naar de apotheek op Plaça de Sants, waar ik afgelopen maandag ook al geholpen werd door een alleraardigste mevrouw. Zij heeft me opnieuw de werking van het hele zorgstelsel uitgelegd. Enkele minuten later belandden we bij de eerstehulppost in Sants: maandag stond er een wachtrij van hier tot Tokio en heb ik rechtsomkeert gemaakt; nu waren we meteen aan de beurt. Aangezien ik geen geldige EHIC-kaart (Europese zorgpas) bij me had, diende ik contant af te rekenen; even later zat ik al in een of ander hok met een vrouwelijke dokter. Daar ben ik nog geen vijf minuten binnen geweest; de arts verwees me direct door naar het ziekenhuis (Hospital Clínic), want blijkbaar mogen de medici in de dokterspraktijken geen snijwerk uitvoeren... Tja, en toen begon de ellende... We hebben maar liefst drie uren moeten wachten in de wachtkamer van dit universiteitsziekenhuis; geduld is een schone zaak. Niemand hield je op de hoogte, het personeel kwam arrogant over en patiënten barstten spontaan in huilen uit. Sommigen waren reeds negen uren onderweg, ook oudjes van 80; notabene op de afdeling urgencias?! Er waren zelfs mensen met slechts een jeukend bultje op de arm; ook "zware gevallen" werden zonder pardon dwars door de wachtkamer geschoven. Tot overmaat van ramp werden Rose-Minke en ik na een tijdje ook nog uit elkaar gezet en werd ik op een rolstoel in de wachtkamer gedumpt! Ik weet inmiddels wel wat wachten is en kan me helemaal indenken, hoe klanten van de ANWB zich voelen, als ze langs de kant van de weg staan te wachten op hulp zonder updates en zonder de kennis van de taal... Je voelt je echt machteloos: ik had geen iPod, geen tijdschriften, niks bij me. Ik heb trouwens wel een enorm lekker ding gespot tussen de dokters! :) Die bijkomstigheid, en ook een eerdere opmerking van Rose-Minke, die bij het zien van een "kabouterdokter" van ongeveer 1,50 m lang vroeg, of we dan ook maar de helft van de prijs hoefden te betalen, hielden me spreekwoordelijk op de been. Ik was trouwens ontzettend blij, dat Rose-Minke me hierbij vergezeld heeft, want ik had er niet aan moeten denken om deze hele toestand alleen te moeten doormaken! Waar ik verder ontzettend blij mee was, is het feit dat ik goed Spaans kan. Op dit soort momenten besef je dat pas echt. Het is een onmogelijke opgave om in een buitenlands ziekenhuis je woordje te moeten doen, als je de taal niet spreekt. Ik heb overigens van verschillende kanten (zowel van artsen als patiënten) geweldige complimenten gehad over mijn kennis van het Spaans! :) Voor de rest praatten de patiënten elkaar maar een beetje de put in. Na 2,5 uur kwam een of andere doktersassistente eindelijk vragen, wat me mankeerde. Weer een half uur later was ik dan toch echt aan de beurt en werd ik notabene een ziekenhuisbed in gereden?! Alle bedden stonden keurig op een rijtje achter de gordijntjes en ik werd in een stapel witte lakens gehuld. Voor ik het wist, had ik temperatuur- en bloeddrukmeters om de arm en begon ik me toch echt af te vragen, waarvoor ik hier ook alweer was... Na een half uur kwam er een aardige jonge dokter, die me dan eindelijk uit mijn lijden zou gaan verlossen. Om er zeker van te zijn heb ik wel twintig keer gevraagd, wat hij ging doen en mijn ogen scherp gehouden om te zien, of ik niet "per ongeluk" een narcosekap op gedrukt zou krijgen! :P Het wegsnijden van het abces was gelukkig een fluitje van een cent; de verdoving deed meer pijn dan de ingreep zelf. Na uiteindelijk vijf uren in het ziekenhuis te hebben rondgehangen, wilde ik maar één ding: zo gauw mogelijk naar huis!!! Rose-Minke zat nog altijd braaf te wachten in de wachtkamer op een andere verdieping en had zich toch wel ernstig afgevraagd, of ik nog wel leefde! :P Al met al een ervaring voor het leven om nooit meer te vergeten EN om nooit meer te herhalen! Ik heb het hele circus gelukkig gauw achter me kunnen laten, 's avonds hebben we lekker op het dakterras gerelaxt en heeft Rose-Minke nog een uurtje fanatiek hardgelopen. Daarna hebben we onszelf op een broodje kebab met friet getrakteerd in een tentje in Carrer de Sants. 's Nachts heb ik redelijk goed geslapen en geen nachtmerries gehad. Achteraf kan ik er zelfs wel om lachen.
Donderdagochtend zijn we na alle hectiek van de vorige dag toch nog maar even een uurtje langer in bed blijven liggen. Tijdens de koffie dachten Rose-Minke en ik terug aan zeven jaar geleden: op 11 september 2001 zaten we op het moment van de terroristische aanslagen in New York in het vliegtuig van Rome op weg naar Brussel, time flies. 11 september is tevens een politiek getinte Catalaanse feestdag, "La Diada" genoemd. In 1714 verloor Catalunya op deze dag haar vrijheden en werden de Catalaanse taal en cultuur verboden. Tijdens deze vrije dag hebben we het altijd prachtige Parc Güell bezocht; het was vreselijk warm en ontzettend toeristisch. Na een cappuccino bij "Buenas Migas" hebben we de rest van de middag over de boulevard van Barceloneta en langs de kustlijn door het warme zeewater gelopen. 's Avonds hebben we thuis voor ons drietjes spaghetti gemaakt, gevolgd door maar liefst drie verschillende toetjes! Daarna heb ik Rose-Minke meegenomen naar Font Màgica, dat blijft een schitterend schouwspel. Deze dag heb ik gewandeld, rots geklommen, gehuppeld, op blote voeten door het metrostation en de straten van Barcelona gehinkt vanwege een kapotte slipper(!) en zelfs een stukje hardgelopen. Qua fysieke gesteldheid was dit dus het andere uiterste van de eerste drie dagen! We hebben de avond afgesloten met het bekijken van een aantal Mr. Bean filmpjes op de laptop, altijd lachen.
Vrijdagochtend hebben we niet veel bijzonders gedaan; alleen de koffer ingepakt (ik heb een kilo of vijf van mijn bagage bij Rose-Minke kunnen dumpen, erg fijn!). 's Middags zijn we samen met de trein richting het vliegveld gegaan. Ik moest vanaf 13.00 uur werken; Rose-Minke vloog pas om 17.05 uur terug naar Amsterdam. Bij de ANWB was er wederom geen ruk te doen: in de avonduren heb ik alleen maar gemaild, gebeld met pa en ma en wat tijdschriften doorgebladerd. Om 22.00 uur zat mijn enige werkdagje van deze week er alweer op en stond het weekend voor de deur. Ook al heb ik de afgelopen vier weken enorm genoten van al het bezoek uit Nederland; ik vind het nu weer heerlijk om alleen te zijn en het huis voor ons tweetjes te hebben! :) Vrijdagnacht had ik het voor de eerste keer koud in bed. Ook heb ik een rare droom gehad over een crash in zee met een toestel van Iberia... Als dat maar goed gaat over 2,5 week! :P Het frappante is, dat ik eigenlijk deze dag naar huis gevlogen zou zijn... Ik heb verder erg lekker en superlang geslapen en was in één klap weer helemaal bij. Zaterdagochtend heb ik me weer eens van mijn huishoudelijke kant laten zien. Een uurtje later zag het huis er weer pico bello uit en ben ik gaan tennissen bij Montjuïc met Roland. Het ging niet zo goed als de vorige keren, maar het was zeker lekker om weer even anderhalf uur intensief bezig te zijn. Het was een complete zomerdag met volop zon en de hagedisjes snelden zo nu en dan over de baan, een erg grappig gezicht. Na afloop heb ik twee uren door het park gewandeld, o.a. langs de botanische tuin. Inmiddels ken ik heel Parc Montjuïc op mijn duimpje. 's Avonds heb ik boodschapjes gedaan, een wasje gedraaid en lekker relaxed op de bank gehangen met mijn laptop op schoot en deze mega-update in orde gemaakt. Ik hoef nog maar een paar verhaaltjes te schrijven en dan kan mijn dagboek gepubliceerd worden! :)