Hondenweer, oud & nieuw en toekomstplannen

Het is ongelooflijk maar waar; het moest er toch echt een keer van komen deze zomer ondanks alle waarschuwingen en voorzichtigheid... Nu, op de valreep, is het helaas dan toch echt zover: ik ben bestolen! Lees en huiver... Afgelopen woensdagochtend vroeg kwam ik aan op het werk, ik drop dan altijd eerst mijn etenswaar in de koelkast in de keuken en... tot mijn grote schrik kwam ik er tijdens de lunchpauze achter, dat mijn pakje Hollandse kaas ontvreemd was! De verdenkingen gaan uit naar onze naaste "collega´s", met andere woorden: onze oosterburen... De laatste tijd verdwijnen er op onverklaarbare wijze gesmeerde boterhammen, stukken stokbrood, kiwi's en zelfs porties tortellini. Erg laag, maar helaas de keiharde waarheid. Inmiddels ben ik er weer helemaal bovenop en heb ik genoeg energie verzameld om figuurlijk "mijn ei kwijt te kunnen".
Afgelopen zondag heb ik getennist met een of andere Engelse slungel van ruim twee meter lang. Volgens mij was hij autistisch en contactgestoord (merkwaardig voor een docent Engels!). Bovendien was hij niet gewend met meisjes om te gaan: hij serveerde voluit en bestelde na afloop alleen drinken voor zichzelf. Wat hij echter wel kon, was tennissen. Ik ben dan ook dik ingemaakt. Na het douchen was hij spoorloos verdwenen (of staan heren altijd langer dan een half uur onder de straal?!). Uiteindelijk heeft hij me nog wel gebeld, maar ik heb niet opgenomen. Ik vond het maar een arrogante kwal en begreep 'm toch niet. Kortom, die zien we nooit meer te-rug! Om nog maar even in de tennisstemming te blijven: in de Davis Cup heeft Spanje de Verenigde Staten met 4-1 verslagen, dus Rafael Nadal was een weekend lang weer de nationale volksheld en grootste knuffelbeer.
’s Avonds had ik afgesproken met Henrike. We hebben eerst geborreld bij "El Bosc de les Fades", een te gekke tent. Bekijk de foto en je waant je in een sprookje. Het leek de Droomvlucht in de Efteling wel, zeker toen op een gegeven moment alles donker werd en er ware bliksemflitsen door de kroeg vlogen. De bar zat ook helemaal vol, en dát voor een zondagavond. Daarna hebben we gegeten bij "La Luna" in de wijk El Born. De risotto was heerlijk, maar zó weinig, dat we het in drie happen op hadden (check de foto)... Jammer en eigenlijk zonde van het geld. De rosé was trouwens wel lekker fruitig. Bij het afrekenen heb ik er iets van gezegd, maar ik kreeg een dom antwoord terug. Maar goed, we zijn vervolgens regelrecht naar de McDonald’s op de Ramblas gesneld om daar lekkere frietjes te halen. Om die op te peuzelen waren we notabene nog langer bezig! Na ook nog een overheerlijk Sundae ijsje naar binnen te hebben gewerkt (de eerste in mijn leven), zat ik pas echt vol. Tegen twaalven lag ik in mijn bedje, de volgende ochtend moest ik weer vroeg op.
Maandag was ik de hele dag een beetje moe en had ik keelpijn. Ik had al bijna vier weken geen vroege dienst meer gedraaid. Toen ik ’s ochtends de gordijnen opendeed, was het nog donker. Het heeft constant geregend, er was barweinig werk te doen en iedereen was chagrijnig. Er werd om een vrijwilliger gevraagd voor een halve dag vrij, maar die uitnodiging heb ik afgeslagen (wat moet je doen met dat hondenweer?). Het was echt een troosteloze dag en een mooie voorbereiding op het Hollandse klimaat. Misschien word ik daar dan niet verkouden?! :P
Dinsdag was ik snipverkouden: keelpijn, hoofdpijn, rillerig en een volle neus. Het was zelfs tijd om de pillendoos tevoorschijn te halen (niks voor mij). ´s Ochtends heb ik een sollicitatiegesprek gehad met de manager van de ANWB in Barcelona. In totaal waren er vier kandidaten. Ik ben hier (in het geheim) al wekenlang mee bezig, per 1 oktober dit jaar zou er een vaste functie vrijkomen... Ik heb ruim een uur een goed en leuk gesprek gevoerd. Het probleem was echter – zoals verwacht – mijn beschikbaarheid: vanwege Nieuw-Zeeland ben ik niet voor begin 2009 beschikbaar... Alsof ik die dag nog niet genoeg gebabbeld had, heb ik ook nog een evaluatiegesprek gehad met een van de supervisors, dat in mijn geval eveneens superpositief is uitgevallen. Op het werk was verder niet of nauwelijks iets te doen, die middag heb ik het computerspel "Pong" ontdekt! :P Wederom kwam de regen de hele dag met bakken uit de hemel en thuis zaten we notabene met de kachel aan! ´s Avonds heb ik me weer omgetoverd in een keukenprinses: binnen een half uur stond er een lekkere schotel met kip, roerbakgroente en rijst op tafel. De koelkast en diepvries beginnen al aardig leeg te raken. Ook heb ik nog anderhalf uur met Eliza via Skype gefilosofeerd over de reis naar Nieuw-Zeeland. Inmiddels is deze volledig betaald, dus nu kunnen we écht niet meer terug (al is het besef er nog steeds niet helemaal)! :P
Woensdag was een kopie van dinsdag: geen bal te doen en niet helemaal fit. Op kantoor leek het vanwege een falende airco wel een Finse sauna. De gezelligheid was gelukkig wel weer terug, je kon echt merken, dat dit de laatste week was. We kregen veel lekkere traktaties van mensen die weggingen. Van de klanten werden we zo af en toe zo melig als een peer, mensen belden echt voor de meest onnozele dingen. ’s Avonds heb ik een pastaschotel gemaakt en later met Henrike afgesproken op Plaça d'Espanya. La Mercè werd afgesloten met een gigantisch vuurwerkspektakel. Het thema van 2008 was 25 jaar Catalaanse radio en televisie; voor ons dus niet te volgen en oninteressant. Van oorsprong wordt tijdens deze dag de beschermheilige van Barcelona vereerd: Mare Déu de la Mercè, Moeder Gods van de Genade. Haar dag is 24 september, maar het feest duurt normaalgesproken meerdere dagen. Tegenwoordig symboliseert La Mercè vooral het einde van de zomer. Overal in de stad zijn concerten en optredens te vinden. De gemeente pompt miljoenen in het stadsfeest. La Orden de la Merced werd in 1218 opgericht met als doel christenen van de moren te bevrijden. Op 25 september 1687 werd Mare Déu de la Mercè tot beschermheilige van Barcelona gekozen. De verering was daarmee een feit. Tegenwoordig is La Mercè een perfect voorbeeld van een Spaans volksfeest, dat op stedelijke wijze gevierd wordt. Vanwege de Catalaanse thematiek van dit jaar zeiden de eerste beelden ons dus niets, maar om 22.00 uur barstte de show los. Het vuurwerk was prachtig, zeker gecombineerd met de fonteinen en op het ritme van de muziek. Het leek wel oud en nieuw (zie de foto). Het hele feest duurde drie kwartier en na afloop was het nog een hele tour om weer weg te komen tussen de misschien wel 10.000 mensen, het duizelde me helemaal. Al die voetstappen, daar word je echt claustrofobisch van! Alle wegen waren afgezet en het hele circus werd uitgezonden op de Spaanse televisie en de kranten stonden er vol mee. Om 00.00 uur ben ik lekker in bed gekropen en heb ik weer flink bijgetankt. Dat had ik echt even nodig, want van een verkoudheid kun je volledig uitgeput raken!
Zowel donderdag als vrijdag heb ik met een collega van dienst geruild, waardoor ik pas om 13.00 uur hoefde te beginnen: heerlijk, maar nóg minder te doen dus. Op zich ook niet zo erg, want met hoestbuien en een schorre stem kun je lastig telefoongesprekken voeren. De uitslag van de sollicitatie is inmiddels bekendgemaakt, zoals verwacht is de keuze op mijn collega Kristel gevallen. Als ik niet naar Nieuw-Zeeland zou zijn gegaan, dan had ik nu dus waarschijnlijk een vaste baan gehad... Na deze mededeling is er een hele last van me afgevallen, ik ben dolblij en ontzettend opgelucht! Het zat me gewoon dwars deze week, want ik ben nog hélemaal niet toe aan deze vastigheid. Waarschijnlijk nog té onervaren en té onzeker; het is en blijft een enorme stap om je "definitief" in het buitenland te vestigen... Ik kan nu in ieder geval alles op een rijtje zetten en in alle rust plannen maken voor 2009 (daar ben ik dan ook al volop mee bezig). Al met al laat ik het erbij, dat ik wellicht volgend jaar terugkom. Dan weet ik ook echt, of de hulpverlening iets voor mij is (zowel op het gebied van auto’s als personen). De overige avonden van de week heb ik gevuld met het uitzoeken van een nieuwe fotocamera (mijn huidige Nikon heeft nu dan toch echt helaas zijn beste tijd gehad), mails versturen, uitgebreid met pa en ma bellen en de website bijwerken. Om 22.00 uur mochten we weer met de taxi naar huis, de chauffeur wist notabene waar ik woonde?! :P Ik ben deze dagen alleen thuis, Mabel zit een lang weekend met een vriendin in Valencia. Ik pas dus weer op de poes en de planten; al hebben die niet veel water nodig vanwege de stortbuien. Volgende week komt de zon trouwens weer terug, bij een graad of 25.
Op het moment dat ik dit bericht op papier zette, was het zaterdagavond en mijn laatste uur bij de ANWB had geslagen. Overdag zaten we slechts met tweeën op de afdeling. Ik heb de zomer met een zeer goed gevoel afgesloten en heb om 20.15 uur (na een laatste belletje aan het thuisfront) letterlijk de deur achter me dicht getrokken, een raar idee. 's Avonds hadden we de ANWB-afscheidsborrel met bijna alle laatst overgebleven seizoenskrachten (heel toepasselijk) in "Bar Amsterdam". Het was erg gezellig, de biertjes vloeiden en de bitterballen en kroketten werden aan de lopende band gefrituurd. Ik heb in mijn eentje de metro terug gepakt en om 02.30 uur was ik weer thuis. Op het moment dat ik deze update daadwerkelijk publiceer, is het zondagmiddag. Ik heb lekker gepit, de dweil door het huis gehaald en het zonnetje schijnt vol op het raam in mijn slaapkamer. Ik ga nu nog lekker drie dagen genieten in Barça, om te beginnen met Cirque du Soleil vanavond! :) Om 16.30 uur heb ik afgesproken met Marit, we gaan eerst lekker borrelen en eten aan het strand en zullen daarna getuige zijn van een van de grootste spektakelstukken ter wereld...