Bier, worst, halve hanen en Lederhosen

Daar zit ik dan met een enorm dubbel gevoel: aan de ene kant wil ik dolgraag naar huis en op zoek gaan naar een nieuw avontuur; aan de andere kant heb ik het leven in München als dusdanig prettig ervaren, dat ik voor geen goud terug wil naar het stressvolle en bureaucratische Nederland… Als ik mijn gevoel volg, is een toekomst in de hulpverlening toch niet mijn ambitie, dus is het waarschijnlijk de juiste beslissing geweest om een punt te zetten achter mijn carrière bij de ANWB. Maar o o, wat zal ik deze fantastische stad ontiegelijk gaan missen!!! München waar geen propje op straat te vinden is, waar iedereen braaf stopt voor rood, waar nauwelijks criminaliteit bestaat, waar je geen fietsslot nodig hebt en waar je door iedereen gerespecteerd wordt… Ik heb me hier geen seconde onveilig gevoeld en heb genoten van elke dag! Met pijn in mijn hart verlaat ik deze stad dan ook, maar iets in mij zegt me, dat ik hier ooit nog wel eens terugkeer…

Om weer eens even weg te zijn uit Duitsland en te proeven aan een nieuwe (voor mij nog onbekende) stad ben ik het tweede weekend van september samen met Evelien naar Wenen geweest. We vertrokken al vroeg vanuit München en vier uur en een kwartier later stonden we in hartje Wenen. Op sommige stukken haalde de trein snelheden van maar liefst 200 km per uur. We hadden een prima en zeer betaalbaar hostel geboekt op vier minuten loopafstand van het Westbahnhof, het grootste treinstation van Wenen. Meteen op de eerste dag hebben we urenlang gelopen en hebben we de Naschmarkt (een markt met een gigantisch groente- en fruitaanbod), de Spaanse Rijschool (waar de wereldberoemde Lippizaner paarden en hun berijders een jarenlange opleiding krijgen, voordat ze voor publiek mogen optreden), de St. Stephansdom (de gotische kathedraal van Sint Stephan, die in 1683 door de Turken en in 1945 door de Russen werd bestookt, in het hart van de oude stad met een toren die 136 m boven Wenen uitsteekt) en het heerlijk relaxte groene stadspark aangedaan. Daarna hebben we nog tussen de hordes mensen door de stad geslenterd, waar het dit weekend extra druk was vanwege een wereldwijd artsencongres. 's Avonds hebben we in restaurant 'Figlmüller' de beroemdste schnitzel van Wenen gegeten: slechts 3 mm dik en niet op een bord passend, geserveerd door een ontzettend leuke ober! Doodop viel ik vervolgens binnen een halve minuut in slaap.
Op zondag was het stralend weer. Wat een geluk, want na een ontbijtje buiten op het terras zouden we naar het wereldberoemde Schloss Schönbrunn gaan. Dit zomerpaleis van de Habsburgers en de tuinen eromheen kunnen de vergelijking met het Paleis van Versailles in Parijs ruimschoots doorstaan. Het is niet voor niets, dat André Rieu dit paleis in 2006 als decor voor zijn concert heeft gebruikt! 's Middags zijn we naar het Rathaus en de Volksgarten geweest, hebben we een twee uur durende boottocht over de Donau, die helemaal buiten Wenen langs vissershuisjes en door een sluis voer, gemaakt en hebben we de 252 m hoge Donautoren met op de bovenste etage een ronddraaiend restaurant 'beklommen' (d.w.z. in 35 seconden met een lift met een glazen dak naar boven schieten!). De avond hebben we doorgebracht in een oergezellige pizzeria en vervolgens in het wereldberoemde 64,8 m hoge reuzenrad uit 1897 in het Prater. Dit amusementspark ligt vlakbij het oude centrum van Wenen, tussen de Donau en het Donaukanaal. Heel bijzonder, zo'n grote kermis middenin het wat stijvere en ouderwetse Wenen. Het was er trouwens verdacht rustig en ik vroeg me dan ook sterk af, of zoiets wel rendabel is.
Maandag zijn we (na wederom een ontbijtje buiten op het terras) naar de Belvedère Paleizen geweest. 'Belvedère' betekent 'mooi uitzicht' en deze benaming deed zijn naam echt eer aan. Binnen vind je er allerlei vormen van kunst… wegwezen dus!! Na nog wat souvenirs en kaarten ingeslagen te hebben zijn we 'interessant' en 'übertoeristisch' gaan doen door voor maar liefst acht euro(!) een stuk Sachtertorte met een kleine espresso te bestellen in het chique Sacherhotel. Smullen maar! :) De rest van de middag hebben we doorgebracht in de tram en hebben we de stukken stad bekeken, die we nog niet gezien hadden. 's Avonds namen we de trein weer terug naar München en rond een uurtje of twaalf lagen we weer in ons eigen bedje.
Al met al een zeer geslaagde stedentrip, maar helaas geen stad om vaker naar toe te gaan en het imago van een 'stad voor ouderen' is hiermee absoluut bevestigd. Qua bouwwerken is de stad zeker wel fascinerend, maar het is jammer dat er dan op elke hoek van de straat een hijskraan te vinden is en de drukke autobaan dwars door de stad loopt. Kortom, geef mij München maar! :)

Het Oktoberfest (oftewel bierfeest) is op zaterdag 19 september losgebarsten. Dit grootste volksfeest ter wereld, dat dit jaar voor de 176e keer gehouden wordt, trekt anno 2009 maar liefst tussen de zes en de zeven miljoen bezoekers uit alle hoeken van de wereld! Wat mij betreft zou zoiets in Nederland volkomen ondenkbaar zijn: zet een groep van bijna de helft van de Nederlandse bevolking bij elkaar op één terrein en reken maar, dat men elkaar reeds op dag één de hersens inslaat… En daarbij te bedenken, dat er miljoenen liters bier vloeien (die overigens 's nachts met enorme tanks worden aangeleverd) en de in Lederhosen en Dirndls geklede feestgangers er dus niet helemaal met hun volle verstand bij zijn… Voor een Mass (oftewel liter) bier wordt overigens bijna een tientje gevraagd! Zelfs de enorme kermis eromheen vraagt gemiddeld zo'n zeven euro per attractie. Het hele circus doet denken aan Carnaval en de Schlagers klinken dan ook op elke hoek van het feestterrein. Om een biertent überhaupt binnen te komen moet je in de meeste gevallen maar liefst twee uren(!) in de rij staan. In zo'n tent zitten (of staan) mensen dan hutje mutje op elkaar aan lange houten tafels. Bijna alle tafels zijn al maanden van tevoren gereserveerd voor bedrijven, het is dan ook absoluut een goede manier om te netwerken en voor klantenbinding. De vaste krachten van de ANWB worden via partners (denk aan de ADAC, autoverhuurbedrijven en ambulancediensten) ook regelmatig uitgenodigd. Wonder boven wonder heb ik het (met mijn lichtelijke vorm van claustrofobie) op de openingsdag bijna twee uren volgehouden (overigens zonder ook maar een druppel alcohol te drinken!), maar om nu 16 dagen achter elkaar van 09.00 uur 's ochtends tot 23.00 uur 's avonds aanwezig te zijn….. Nee, dankjewel!! Elke dag na het werk fiets ik langs het terrein en verbaas ik me telkens weer over de tientallen bussen uit heel Europa, die staan te wachten op de bezopen reizigers om hen weer veilig thuis te brengen. Over veilig thuiskomen gesproken… Het fietsen in München is een behoorlijk linke bezigheid en waarschijnlijk heb ik dan ook een engeltje op mijn schouders gehad door minimaal een uur fietsen per dag er zonder kleerscheuren af te komen!

In plaats van me vol te proppen met bier ben ik op de tweede dag van het Oktoberfest samen met vier andere (verstandige) collega's naar Garmisch-Partenkirchen geweest, een stad op 1 uur en 25 minuten treinen ten zuiden van München. Daar hebben we een schitterende wandeling door de beroemde Patternachklamm en bergen gemaakt. Na vier uren klimmen en klauteren kwamen we uitgeput aan bij het Bayernhaus, waar we konden gaan genieten van een ijskoud drankje om vervolgens nog eens 2,5 uur te moeten dalen om weer bij het station van Garmisch aan te komen. Een hele hoop mooie indrukken en een flinke portie spierpijn later kwamen we aan bij de Griek in Murnau aan de Staffelsee om vervolgens weer een paar uurtjes later in bed te ploffen.

Op de laatste werkdagen bij de ANWB was het eigenlijk nog best aanpoten. We zijn nog maar met vier seizoenskrachten over, dus stiekem hebben we elke dag per man best wel weer een behoorlijke actielijst. De zeurende klanten komen me inmiddels echt de neus uit! Aan de andere kant vliegen de dagen voorbij en heb ik na de vroege dienst weer lekker veel tijd over voor andere dingen. Zo heb ik laatst op een avond heerlijk op een steen in het zonnetje aan mijn geliefde Isar zitten dagdromen. Inmiddels hebben we ook de inspectie van onze woning gehad: na een aantal uren de schouders eronder en flink boenen en schrobben zag onze Oostenrijke skihut er weer spik en span uit en we zijn er dan ook goed doorgekomen! De borg krijg ik daarom weer terug. Mijn huisgenoten zijn inmiddels terug in Nederland en vanaf vandaag krijg ik voor een paar daagjes nog een nieuwe bewoner: Marcel, die de afdeling Voertuighulpverlening de komende winter komt versterken.

Vanochtend om 11.45 uur heeft mijn laatste uur bij de ANWB geslagen. Om de start van de werkloze periode te vieren neem ik allereerst maar eens een bier(tje) op de 'Wiesn'! Gisteravond heb ik overigens ook nog een poging gewaagd: ik heb toen met een groep ANWB'ers een 'gouden' witbiertje gedronken voor maar liefst zeven euro per halve liter(!) en heb me vervolgens drie keer achter elkaar 50 m de lucht laten inschieten om vervolgens weer een 'free fall' naar beneden te maken! Na vandaag heb ik nog vijf vrije dagen over, alvorens ik huiswaarts keer. Wat ik dan allemaal uitspook, vertel ik in de allerlaatste update, die vanuit het mooie Amersfoort zal volgen.